Deze week het eerste deel van een tweedelig bericht..werken en werk hervatting, volgende week ga ik dieper in op afkeuring, als werken niet meer lukt dus.

Werken is iets waar de meesten van ons graag weer willen mee willen beginnen. Al is het maar om te laten zien dat je nog meetelt. Afhankelijk van de ernst en aard van de restverschijnselen én het soort werk wat je doet is dit ook wel weer op te pakken. Alleen moet je niet verwachten dat je gewoon weer verder gaat waar je gebleven bent. In mijn geval had ik het geluk dat ik een begripvolle baas én een begripvolle arbo arts te hebben. Mijn ergo therapeute in de revalidatie bepaalde de opbouw en taken van mijn werkzaamheden. De revalidatie arts zelf had inmiddels een NPO (Neuro Psychologisch Onderzoek) laten doen wat heel wat belangrijk was voor het verdere traject. Tweeledig belangrijk: ten eerste om vast te stellen welke impact mijn herseninfarcten op de verschillende (werk)gebieden had en ten tweede is een NPO een goede richtlijn die arbo-arts en/of UWV kunnen aanhouden omdat dit de gevolgen goed in kaart brengt.

Gezamenlijk werd per week bekeken wat ik in mijn werk tegenkwam en wat er eventueel aangepast kon worden, ik kreeg tips hoe ik iets op een andere manier kon aanpakken. Indien nodig zou de ergotherapeute eens op mijn werk komen kijken of er aanpassingen gedaan kon worden (denk hierbij aan andere stoel e.d.) In mijn geval is dat niet nodig geweest. Voor mij was het mogelijk om in een eigen ruimte te kunnen werken waarin ik mijn eigen tempo én werkomstandigheden (zoals géén muziek op de achtergrond en telefoon uit) kon bepalen.

Mijn werkhervatting startte 7 maanden na mijn CVA en in het begin leek het heel belachelijk, ik hoefde maar 2 uur per week te starten.. ik vroeg me werkelijk af of dit iets voorstelde. Maar hoe weinig het ook lijkt, het stelt heus iets voor ! Vergeet niet, het wordt een hervatting van je ‘eigen’ leven, je krijgt weer met collega’s te maken voor wie het leven op een andere manier dan dat van jou is doorgegaan, naast het werken moet je er naartoe en weer terug reizen, voor de één met auto, voor de ander met de bus. Hoe dan ook, je concentratie wordt al aangesproken nog voordat je op je werk bent en ná je werk moet je de concentratie terug ook nog hebben.

In mijn geval werd afgesproken dat elke opbouw 3 weken bekeken werd voordat een volgende opbouw plaatsvond. Na 3 weken ging ik dus 2x 2 uurtjes per week werken, voor mij was dat op woensdag en vrijdag in de middaguren (beide dagen) wat na 3 weken werd opgebouwd na 2x 3 uurtjes. Ik kreeg geleerd dat het beter was om ofwel uren ofwel taken uit te breiden, niet beide tegelijk (hier heb ik in de thuissituatie overigens ook veel aan gehad) Uiteraard is dat in elke werksituatie verschillend verschillend, in mijn situatie ging ik qua taakopbouw starten met het behandelen van mensen (op afspraak), 3 weken later kwamen er weer 2 uurtjes bij en ging ik dus naar 2x 4 uur per week, 3 weken daarna werden de taken uitgebeid naar het beantwoorden van de telefoon. En toen was er vakantie, na de vakantie hadden we een opbouw afgesproken waar ik ongelooflijk blij mee was, het voelde voor mij alsof ik eindelijk weer mee ging doen. Al hield ik wél rekening ermee dat het zou kunnen zijn dat ik niet meer het aantal uren zou gaan halen die ik voorheen werkte, maar daar had ik geen moeite mee.

Zoals het leven werkt, werd er niet meegewerkt aan mijn/onze plannen. In mijn welverdiende vakantie werd ik getrakteerd op hartinfarct nummer 2 en de maanden daarna volgden nog wat TIA’s en nóg een hartinfarct . Het was in elk geval duidelijk dat ik onze geplande opbouw kon vergeten ! Blij was ik er niet mee maar ik dacht ‘gewoon’ dat ik net als een jaar eerder alles weer zou gaan opbouwen. Helaas lukte me dat niet zo makkelijk, de eerste maand startte ik vol goede moed aan 1x 2 uurtjes/week en het lukte me maar net (inclusief autorijden) Ik merkte dat ik de tweede maand het nog bij die 2 uurtjes/week moest houden. Hoewel ik de hele dag daarna doodop in bed doorbracht, vond ik dat ik maand 3 toch echt 2x 2 uurtjes/week moest gaan werken. Halverwege die maand moest ik bij UWV komen voor de WIA keuring en die arts versleet me letterlijk voor gek. Hij had mijn dossier gezien en vond dat het tijd werd om van mijn leven te gaan genieten. Mijn antwoord was een tranenzee 🙁  (meer over de afkeuring is hier te vinden)

Achteraf gezien had hij uiteraard groot gelijk, maar mijn werk betekende zo ontzettend veel voor mij dat het heel lang geduurd heeft, eer ik er ook maar een klein beetje vrede mee kon hebben. Op dit moment ben ik 4 jaar afgekeurd en het doet soms nog steeds pijn.

Wat ik iedereen zou willen meegeven, is dat je goed naar je lichaam moet luisteren wat er nog mogelijk is. Dat is voor iedereen anders en daardoor zijn er voor iedereen andere werkhervattingsmogelijkheden ! Succes !!