Alles had ik op een rijtje !

Ik wist precies wat ik wilde en wanneer !

Alles was uitgestippeld !

Alles klopte precies !

Ik stond niet snel voor verrassingen !

Alles was goed geregeld !

Hoezo Controlfreak? Het is toch goed om te weten waar je aan toe bent? Niet dan??

 

Nee dus !!

 

Ik ben ervan overtuigd dat de controle willen houden mede ervoor gezorgd heeft dat mijn lichaam mij geremd heeft. Altijd maar doorgaan, blijven uitstippelen wat de beste manier is en hoe dat allemaal aangepakt moet worden vindt ons lichaam kennelijk niet zo leuk als ik dat zelf vond !

Maar vond ik dat zelf ook wel ook leuk? Ik vrees dat ik moet toegeven van niet.. als ik er aan terug denk dan zie ik dat het me veel nachtrust kostte, elk moment waar ik ook maar een beetje tijd had, vulde ik met piekeren. Met lijstjes maken, financieën uitrekenen, tijd uit tellen en zorgen dat ik niet verder piekerde door maar weer iets nieuws te verzinnen waar ik aan kon werken, zolang ik maar niet piekerde...

En dan ineens, zomaar zonder enige aankondiging laat je lichaam merken zelf de regie over te nemen. En ik zelf kon niets anders doen dan de teugels los te laten.. letterlijk én figuurlijk !

Het ergste is eigenlijk nog dat ik dat qua verstand ook wel wist maar dat ik het qua gevoel nog niet echt gedaan kreeg na mijn eerste hersen- en hartinfarct. Het was ook een vreselijk hectische tijd, niet alleen de revalidatie speelde maar ook privé problemen en dát vond ik op dat moment belangrijker dan mezelf. Overigens heb ik daar absoluut geen spijt van!  

Helaas heb ik nog ruim 3 jaar nodig gehad om het in praktijk te brengen, de controle laten varen bedoel ik dan. Want hoe doe je dat als je niet anders gewend bent?  Daar bestaat geen handleiding voor, jarenlang is dat je houvast geweest. 

Pas na mijn laatste herseninfarct nu dik anderhalf geleden is het veranderd, zelf denk ik dat er in mijn hersenen zélf iets veranderd is. Je hoort ook wel dat mensen qua gedrag kunnen veranderen, sneller boos of emotieel of zo en ik denk dat bij mij iets veranderd is in dát stukje gedrag. Ik kan het niet anders uitleggen... maar eerlijk is eerlijk, ik vind het helemaal niet erg. Als ik terugdenk aan die tijd, zelfs toen ik het net beschreef, word ik er nerveus van !

En niet om te klagen maar helemaal tevreden over hoe het nu gaat ben ik eigenlijk ook niet. Nu heb ik het gevoel te weinig te doen, niet echt zinvol bezig te zijn, te makkelijk te denken ergens mijn energie maar niet in te steken. Misschien zelfs wat bang te zijn, bang om over een grens te gaan, een grens die zich elke dag ergens anders schijnt te bevinden. En niet dat ik daar nu over pieker, want piekeren doe ik nauwelijks nog en zelfs als ik er dan mijn gedachten over laat gaan (zoals nu met schrijven) vraag ik me af: wat is goed? Wanneer is het goed? Wanneer doe je het goed? Bestaat goed wel?

 

Ik denk dat ik nu de controle over zowel mijn leven als ook mijn lijf kwijt ben !! Een controlfreak ben ik zeker niet meer te noemen, wat dan wel... dat weet ik nu ook even niet meer....