Nieuw infarct

Geheel onverwacht moest ik er toch weer aan geloven enkele weken geleden, om precies te zijn op woensdag 13 juni, een nieuw herseninfarct. Deze keer was het in mijn slaap gebeurd wat dus pas opviel toen ik wakker werd, ik wilde naar het toilet en riep goedemorgen naar mijn man die al op was maar ik sprak met dubbele tong en struikelde verder naar de badkamer waar ik uiteindelijk met halve salto's bij het toilet aankwam waar me duidelijk werd dat 'het niet goed' was Ik strompelde weer terug naar de slaapkamer en daar belde ik intern met met mijn man die binnen 3 tellen boven stond en gelijk 112 belde En daar gingen we weer, loeiende sirenes en met een rotvaart richting ziekenhuis waar ik direct in de scan ging. Helaas was er al behoorlijke schade te zien, deze keer rechts temporaal (aan de slaap, zo ongeveer naast het oor, het zat te diep om erbij te komen en aangezien we geen duidelijk tijdstip wisten daar ik sliep, kwam ik niet meer in aanmerking voor behandeling. Omdat er op de neurologische en cardiologische afdelingen geen plek was om in de gaten gehouden te worden werd ik tijdelijk op de intensive care afdeling gelegd (ivm controle op hartritme stoornissen)Na 1 dag mocht ik naar de neurologische afdeling waar ik al snel te horen kreeg dat ik deze keer moest gaan revalideren ïn een revalidatiekliniek waar ik écht niet blij mee was omdat ik andere keren immers van thuis uit mocht revalideren. Maar nu keek ik dus aan tegen meerdere weken opname. Eerlijk is eerlijk, mijn restverschijnselen waren ook een stuk zwaarder dan de eerdere keren. Aan mijn linkerzijde had ik uitval. Mijn gezicht stond helemaal scheef door aangezichtsverlamming. Mijn hand zat in elkaar als een vuist en deed verder niets. Lopen kon ik niet, ik had slikproblemen waarvoor ik verdikt moest drinken en aan gemalen voeding moest geloven (bleèh)

Na een week mocht ik naar de revalidatiekliniek waar het verschil in behandeling uiteraard heel goed te merken was, hoe goed de verzorging ook was, ik voelde me toch heel zielig. Vooral het feit dat ik wéér opnieuw moest beginnen met revalideren vond ik erg zwaar en frustrerend. Daarnaast vond ik dat ik niet moest zeuren, ik leefde nog (het had in mijn slaap immers zomaar anders kunnen aflopen) en ik ging goed (héél goed) vooruit. Toen ik 2 dagen in de kliniek was, opende mijn hand zich 's ochtends zomaar ineens vanuit het niets de vuist ineens helemaal en dat betekende dat ik de rollator kon gaan vasthouden, daardoor lukte lopen éérder ook totaal niet, ik had geen houvast aan de rollator of waaraan dan ook.

Binnen een week ging ik dan ook van rolstoel naar rollator  en nog een week verder liep ik zelfs weer zelfstandig! Nadat we (man, fysiotherapeuten ik) traplopen hadden geoefend, mocht ik overdag in het weekend zowaar 2 dagen naar huis, dát was pas een feest. De vorderingen gingen heel snel waardoor ik naar een andere afdeling verplaatst werd, een afdeling die prikkelarmer was en de therapie nog intensiever. Op deze afdeling verblijf ik met weekendverlof nu inmiddels enkele weken en het programma is heel pittig, dagelijks zo'n 6 therapieën zonder veel pauzes. Soms echt té zwaar, gelukkig hebben ergotherapie samen met fysiotherapie dit goed gemerkt en hebben zij zich samen over mijn schema gebogen en hier aanpassingen in aangebracht. komende week moet ik als het goed is, een rustiger rooster krijgen. Daarnaast vindt er komende week een teambespreking plaats waar mijn man en ik bij mogen zijn en worden de plannen (en hopelijk einddatum) over mij besproken. Een spannende week dus voor me.

In middels is de spannende week voorbij en zit ik weer achter mijn PC om het vervolg te gaan schrijven, met 1 groot verschil. ik ben blijvend thuis en niet meer alleen op weekendverlof! Jawel, ik ben met ontslag mogen gaan.. In de teamvergadering mocht ik kiezen nog 1 week in opname blijven en 3 weken in revalidatiedagebehandeling terugkomen óf dezelfde week nog naar huis en 4 weken in dagbehandeling terugkomen, 3x per week overigens. Die keuze was niet zo moeilijk natuurlijk.