Geen zin meer in hard werken

Nu twijfelde ik toch of de titel van deze pagina, van dit onderwerp, nog een paar extra woorden nodig heeft, in een vraagstelling, namelijk: Geen zin meer in hard werken, mag dat?

Nou ja, dát antwoord geef ik mezelf wel, JA dat mag. Ís dit goed? Daar weet ik het antwoord niet op. Is het maar tijdelijk? Ook dat weet ik niet. Wat weet ik dan wél en waar wil ik dan over schrijven? Over alle gedachten die daarmee samenhangend door mijn hoofd spoken. Het meest vervelende vind ik nog wel dat mijn gevoel én verstand weer eens weigeren om samen te werken. Het begon zo'n beetje in november afgelopen jaar, ik kreeg het gevoel dat alles me begon op te breken. Alles wat al bijna 15 jaar speelt en gebeurd is.

 Jaren heb ik alleen maar keihard gewerkt, al zeg ik het zelf. Letterlijk, lichamelijk én geestelijk. Zelfs met meerdere banen tegelijk, banen waarbij ik alles gaf. Thuis gaf ik liefde, geduld en begrip en deed ik uiteraard het huishouden zo goed en zo kwaad als dat lukte. Thuis deed ik ook de financiële administratie van onze eigen zaak waar ik ook in meewerkte, Niet alleen fysiek meewerken of poetsen maar ook zorgde ik voor de reclames en het brengen of halen van bestellingen. Daarnaast gaf ik alles op mijn vrijwilligerswerk ook zowel de uitvoering van mijn werkzaamheden, vervangen voor anderen erbij én hier sociale contacten onderhouden. Toen ik enkele jaren later van iemand te horen kreeg dat hij die problemen allemaal nooit gemerkt heeft aan me, vatte ik dat als groot compliment op. Maar nu vraag ik me af of dat wel zo goed was....

Begrijp me niet verkeerd, al die dingen die ik vrijwillig deed, waren ontzettend leuk. Ik heb zoveel mogen meemaken waar anderen alleen maar van dromen. Ik was jurylid in talentenjachten, ik ben achter de schermen bij artiesten geweest, achter de schermen bij landelijke tv shows, het was geweldig! 

Laat ik ook niet mijn eigen werk in de gezondheidszorg vergeten, ook dat was een prachtbaan voor mij. Voor de mensen was ik een vertrouwd gezicht, ik hoorde vaker dan 1 keer dat ik inmiddels tot het meubilair hoorde. Maar naast deze prachtbaan volgden we ook cursussen en workshops om up to date te blijven. En vergeet ook niet dat je hier sociaal en vrolijk moet zijn, niet alleen moeten, maar ik wilde ook vrolijk zijn!

 Tot..... halverwege 2012.... herseninfarct, 5 weken later, hartinfarct. Toen begon een andere manier van keihard werken. Mijn lichaam en geest moesten opknappen, ik moest leren om op een andere manier te leven en dit nieuwe leven zo te accepteren. Iedere keer als ik dacht dat ik weer een stapje vooruit kon zetten, werd me dat door lichaan en/of geest niet in dankbaarheid afgenomen. Ik ga niet de hele verhalen weer schrijven maar in een vogelvlucht neem ik jullie mee op een reis van 3 hartinfartcen, 2 TIA's, een gecompliceerde armbreuk (o wat een pijn was dat), acuut nierfalen, zenuwpijnen aan vooral handen en voeten, de start van de overgang met die geweldige opvliegers, een nieuw groter herseninfarct met alle revalidatie tot aan vorig jaar toe. En dit zijn alleen mijn eigen lichamelijke ongemakken, dan praat ik niet over het verlies van mijn grootmoeder die voor mij als een moeder was sinds mijn kleuterjaren. Of over mijn vader die longkanker kreeg en uitzaaiingen in zijn hersenen afgelopen jaar. Voor hem stopte ik met fysiotherapie (sporten), zodat ik er voor hem kon zijn en overal met hem naartoe kon gaan. Dat had ik ook nodig, me alleen maar hoeven richten op hem en zijn welzijn.

Maar nu, nú voel ik me zo moe.. zo vreselijk moe ! Niet depressief moe, nee, absoluut niet depressief moe. Maar moe van werken, van het letterlijk fysieke werk op meerdere werkplekken, het fysieke werk in alle diverse soorten revalidatie, van het mentale werk op de verschillende werkplekken, het mentale deel in de verschillende soorten sociale contacten, het energie gedeelte wat ik met liefde in mijn gezin gestoken heb, de energie die ik gestoken heb om mijn leven te nemen zoals het nu is ! 

Die energie lijkt volledig op te zijn, is het dan erg dat ik geen zin meer heb in hard werken? Komt het nog terug? Dat weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik het verdiend heb om eens even niet zo hard te werken, ik geniet nu voorlopig van het 'niets moet en alles mag' leven.