Angst heb ik persoonlijk nooit echt gekend, ja.. angst voor spinnen of hoogtevrees, maar niet de angst dat me wéér iets kan gebeuren m.b.t. tot mijn gezondheid. Alle keren dat ik iets kreeg, heb ik op tijd aan de bel getrokken. Zeer zeker heeft mijn werk in de gezondsheidszorg hier aan bijgedragen. Daarnaast heb ik in de loop van de jaren geleerd dat ik écht wel op mijn eigen gevoel mag vertrouwen. Niet alleen in werk maar ook in mijn gezinsleven en dát vertrouwen geeft mij voldoende zekerheid. 

Wat ik wel gemerkt heb, is dat ik in tijden waar ik het lastig heb terug val in 'dwangmatig tellen' Dat had ik voor het eerst in de nasleep van de eerste 2 infarcten die een maand achtereen plaatsvonden. Ik telde alles.. van traptreden die ik liep tot bestek wat ik wegruimde, van de happen die ik kauwde tot stappen die ik maakte.. Volgens de psychologe deed ik dat omdat ik de controle over mijn lichaam was kwijtgeraakt en ik hiermee probeerde deze controle terug te krijgen. Ik vond (en vind het nog steeds) een rare gewaarwording, want ik ervaar het niet als angst of controleverlies en tóch heb ik daar regelmatig last van. Dus op één of andere manier gebeurt er onbewust toch iets met me, al kan ik daar de vinger niet op leggen.

Nu heb ik geleerd dat dit bij me hoort en het mij wijst op het feit dat ik een stapje terug moet doen, als ik dat doe dan vermindert die dwangmatigheid ook vanzelf weer. 

Aanvankelijk dacht ik steeds: niet tellen, gewoon niet tellen nu, stop met tellen enz. Maar dat hielp helemaal niet, daar raakte ik stressig van. Maar nu ik het herken, kan ik ermee omgaan.

Waarom ik verder geen angst voel? Ik heb geen idee, misschien omdat ik voldoende op mezelf vertrouw, op mijn eigen instincten. En daarmee bedoel ik dat ik niet van pijntjes of duizeligheden ongerust word. Begrijp me niet verkeerd, ik kan juist heel goed begrijpen dat er mensen zijn die dit machteloze gevoel wél hebben ! Ik heb zelfs aan mezelf getwijfeld of mijn 'geen angst hebben' wel normaal was.. het enige antwoord wat ik hierop heb is: wat is normaal ??  Er zijn geen handleidingen over hoe je dient te reageren, we zijn allen een eigen, uniek mens. We hebben allemaal onze eigen ervaringen in het leven en we hebben allen onze eigen sterke en minder sterke kanten. 

Het enige wat ik hier als advies wil meegeven is dat als angst je leven gaat beheersen, zoek dan hulp !! Dat kan via de huisarts maar ook via de revalidatie-arts of neuroloog. Soms zijn een paar gesprekken al voldoende dus blijf er niet mee lopen, het is namelijk zonde van je tijd en energie die je voor leukere dingen kunt gebruiken !  Overigens geldt hetzelfde voor een partner.