Spijt

13-06-2019  

Eigenlijk had ik altijd zo'n levensmotto dat je nooit ergens spijt van moest hebben in je leven, het heeft je immers gebracht waar je nu bent. Én van van fouten kun je leren. Die opvatting heb ik zeker wel al eens gedeeld op deze pagina.

Maar waarom begin ik er nu dan over??

Simpel, het voelt niet meer zo. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik infarct nummer 7 kreeg. Een jaar waarin ongelooflijk veel gebeurd is. Het meeste is al benoemd afgelopen blogs maar dat in de tussentijd mijn schoonmoeder ook nog overleden is, heb ik nog niet geschreven. Ik was erbij op het moment dat ze overleed wat ik zowel bijzonder als ook heel heftig vond. De laatste periode (lees het laatste jaar) ben ik met zoveel geconfronteerd geworden dat het ook oude wonden bereikt heeft, niet alleen bereikt.. er zijn veel oude wonden opengereten!! En dan ga je denken én voelen. Wat heb ik een spijt gevoeld en voel ik nog steeds ! Helaas ook om zaken die ik nooit meer kan overdoen, laat staan veranderen. Mijn motto om ervan te leren gaat dus totaal niet op

 

Maar wat nu dan? Geen idee, hopen dat ik therapie en hulp ga krijgen. Elke dag opnieuw aan een dag beginnen wordt ondertussen alsmaar lastiger. Verder valt er ook weinig aan te doen, de klok is niet terug te draaien

Je ziet, ik houd de humor er in en ik ga op zoek, op zoek naar een manier om uit die somberheid te komen. Mijn leven is absoluut niet zoek !!

Vandaag, heel ironisch een jaar ná, ga ik op voor mijn 'scootmobielrijbewijs' De WMO uit mijn gemeente doet niet moeilijk en slechts enkele weken na mijn aanvraag stond hier al een pracht van een scootmobiel. Het was 2 weken op proef en als de ergotherapeut beslist dat ik het veilig genoeg kan, dan is hij vanaf morgen goedgekeurd van mij !

Zo word ik in elk geval weer mobieler en zelfstandiger en dat zal mijn leven weer wat mooier maken, vooral met de zomer in zicht.