Wat weet ik dan ook niet meer, vragen jullie je nu af. Is het raar als ik zeg 'zo'n beetje alles'? 

Heel snugger vroeg ik laatst aan mijn man, die klaagde over het feit dat hij weinig gedaan gehad die dag of het kwaad kon? Of de wereld of het huis nu zou vergaan? Ja natuurlijk, bij een ander is het makkelijker vragen dan bij me zelf. Maar eigenlijk besefte ik bij mezelf dat ik dat best makkelijk kan tegenwoordig. Ik heb zo goed als geen schuldgevoel meer als ik niets (of weinig) doe. Mijn knop is om !

Maar is dat nu wel zo goed? Het heeft even geduurd maar nu weet ik niet meer hoe ik de knop weer 'om' krijg naar een actiever leven.

Is het de herfst? Ben ik daardoor weer redelijk somber? Depressief wil ik het zeker niet noemen maar fit en gezellig sta ik er ook niet bij nu.

Afgelopen weken waren ook niet zo fijn, ik had weer aardig neuropatische pijnen aan mijn voeten. Is ook niet om vrolijk van te worden en de medicatie die daarbij helpt is vermoeiend, dus naast de energie vretende pijn doet de medicatie ook mee. Spraak wordt dan lastig, dus goed nadenken, dus energie verwijnt nog wat meer, inmiddels doen de balansproblemen ook mee in het spelletje en ik kan zo nog wel even doorgaan maar laten we kort maar krachtig zeggen: de vicieuze cirkel draait snel in het rond !

Nu nemen we het leven maar weer even zoals het is, wat anders?