Iedereen met hersenletsel herkent de verzuchting 'ik wil mijn leven terug' wel. Datzelfde heb ik járen geleden wel gehad. Nú niet meer!

Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk zou ik dingen héél graag anders zien, maar wat levert het me op om het het anders te willen hebben? Helemaal niets! Het kost me juist meer, meer emoties en meer energie terwijl het leven er niet anders of beter op wordt.

En heeft dat leven van eerder me niet ook juist in deze situatie gebracht? Gerookt, (te) veel gewerkt, niet gesport, niet altijd even goed gegeten...

 

En naar wélk leven zou ik dan terug willen? Vóór 2018 (laatste herseninfarct) Vóór 2015 (voorlaatste herseninfarct)

Vóór 2012 (de start van alles)

Als ik heel eerlijk diep van binnen kijk, kan ik me dat leven van voorheen (voor 2012) nog niet eens fatsoenlijk voor de geest halen.

En nóg eerlijker, ik weet dat het vele werken me begon op te breken.. ik bedacht me al geruime tijd of ik niet toch zou gaan stoppen met het één of ander. Maar ik wist geen keuze te maken waarmee? En hoe? Ik bedoel, inkomen had ik nodig én ik had een goed loon, dus stoppen met werken was geen optie voor me. Misschien minderen? Mijn vrijwilligerswerk viel ook niet te kiezen. Ik deed het zo graag!

Stress had ik niet voor het kiezen, dat kreeg ik gratis en voor niks voor de kiezen. 

Kom ik opnieuw op de vraag uit: naar welke tijd van voorheen zou ik terug willen?

 

Laat ik de vraag eens anders stellen: wát zou ik graag anders willen?

Een vraag die ik niet snel en kort kan beantwoorden, ik zou best veel willen veranderen. 

Ten eerste zou ik graag meer energie willen, niet alleen maar moe moe en nog eens moe zijn.

Op de tweede plek staan de prikkelverwerking en concentratie te springen om daar thuis te horen. Met verbetering van deze twee zou mijn geheugen ook erop vooruit gaan, denk ik maar hoopvol.

Wat ik ook fijn zou vinden, zou een eind aan mijn slikstoornissen zijn, gewoon zonder angst en nadenken kunnen eten wat ik wil. Dat zijn er 6.. als 7e mag mijn aangezichtsverlamming ophoepelen. Niet alleen sta ik dan leuker op foto's maar dan zie ik ook wat vriendelijker en gelukkiger uit.

Maar ik ben nog niet klaar: mijn fijne motoriek mag ook beter worden en dat dan de linker- en rechterhand wat beter samenwerken en me niet alles uit mijn handen valt de hele dag door. Oja, nog een hele belangrijke.. mijn balans zou ik ook graag terug willen

En zo kom ik aan het einde van deze fantasie, want dat ís het pure fantasie! 

Daarentegen kan ik ook wel van alles verzinnen wat ik zónder klachten niet gehad zou hebben. Zo zou ik nóóit begonnen zijn aan schilderen. Ik zou veel minder tijd hebben en absoluut gestresst zijn. Nu ben ik veel gemoedelijker en dat bevalt me stukken beter aan mezelf.

Hoe gek het ook klinkt, ik wil mijn leven van nu niet opgeven! Ik ben gelukkig hoe ik ben ! Ik geniet zo goed mogelijk van alles wat op mijn pad komt en bedenk me dat ik er ook zomaar niet meer had kunnen zijn.

En ik weet zeker dat als er ongelukkigerwijs nóg een CVA op mijn weg zou komen, ik net zo hard weer ga knokken om dit gelukkige gevoel terug te krijgen. Uiteindelijk is het dit waard !!