Mijmeren over 2019

Het hoort erbij, op het einde van het jaar, terugkijken op het oude jaar en een vooruitblik durven werpen op het nieuwe jaar 2020 (jeetje, écht? Weten we niet allemaal de paniek rondom de millenium wisseling nog ???)

Wat kan ik in hemelsnaam schrijven over 2019? Gezien het weinige aantal berichten die ik dit jaar geschreven heb, niet zoveel zou je denken.

In mijn hoofd was het een stormachtig jaar echter! Ik heb veel moeten regelen en afsluiten maar daarentegen heb ik ook nieuwe starten moeten maken. Nou ja, moeten?! Ja, eigenlijk wel, knopen moeten doorhakken, starten met bepaalde zaken en er niet over blijven denken. Geen woorden maar daden, zegt het spreekwoord.

Het belangrijkste was mijn emoties leren omzetten. Eerlijk gezegd klopte het precies wat mijn revalidatie-arts zei. Eén jaar per gebeurtenis de tijd geven. En verhip, hij had gelijk. Inmiddels was ik ook ook mijn therapie Breingrepen gestart. Therapie in groepsverband waar ik toch nog veel geleerd heb en prachtige mensen heb leren kennen. Iets moois wat ik altijd met me mee zal nemen. Waar ik ook absoluut geleerd heb dat we hebben te accepteren dat we onze beperkingen niet meer kwijtraken. Iets wat ik uiteraard verstandelijk ook al lang wist maar als je ziet dat we daar toch allemaal moeite mee blijven hebben, is het geen gek probleem. Het zou een goed voornemen voor het nieuwe jaar kunnen zijn, ware het niet dat ik niet aan voornemens doe.

Iets verder dan een half jaar in 2019 begon mijn stormachtig hoofd wat rustiger te worden. Er kwam een nieuw doel, het radio programma 'Luister naar NAH'

Het bracht een aardige dagbesteding, mede omdat ik het knopje omdraaide dat ik nooit meer zou presenteren. De knoop doorgehakt met de gedachte dat ik in een programma over NAH rustig ook wat moeizamer mag spreken. Volgens mijn maatschappelijk werker werd ik een voorbeeld voor velen door dit tóch te doen. Mooie woorden maar dat vond ik zelf wat ver gaan.

In onze therapie moesten we elkaar een compliment geven en hun woorden waren toch wel heel mooi: ze vinden me een doorzetter, een goede presentatrice voor de radio, het mooie dat ik me inzet voor NAH, als jullie dit zelf lezen dan een dikke dankjewel lieverds maar vlak jullie zelf niet uit, jullie zijn zelf ook stuk voor stuk KANJERS, ik ben blij jullie te hebben leren kennen!

Naast deze mooie woorden werd ik ook nog in het zonnetje gezet door onze plaatselijke kunstenaar, woorden over respect voor me hebben en dat ik een dappere vrouw ben. (*bloos*bloos*) Zo ga ik nog naast mijn schoenen lopen

Maar als ik eerlijk ben, ben ik ook wel blij en zelfs een beetje trots op mezelf opnieuw een berg beklommen te hebben. Het kostte me een heleboel tranen en energie maar ik sta werkelijk stevig (niet naast) in mijn schoenen. IK probeer niet te denken aan wat nog zou kunnen komen hoewel de angst er absoluut zit. Tegelijkertijd weet ik dat ik altijd zal knokken ! Kom op zeg, kijk eens hoeveel bergen ik al achter me gelaten heb !!

O ja, er zijn nog wat daden die ik ondernomen heb. Sinds mijn infarct anderhalf jaar geleden alweer had ik de behoefte om te gaan schilderen. Dat bleef lang bij woorden en gedachten.. de enige daden die ik ondernam was doek en verf kopen, de schilderezel van mijn dochter van zolder halen maar dat was het dan ook. In de zomer (weer over de helft van 2019) een schilderijtje gekocht met schilderen op nummer. Dat beviel zó goed dat ik inmiddels aan mijn vierde bezig ben. 

Rond Sinterklaas raakten we bij 'Luister naar NAH' onze technicus kwijt en waren we genoodzaakt om op een andere manier te gaan uitzenden. Daarmee heb ik een nieuwe website gemaakt, mijn schoonbroer verzorgt de techniek nu voor ons en via Mixcloud kunnen we met auteursrecht volgens de wet uitzenden.  Die website verzorgen was even hard werken maar ik ben er trots op. Neem hier maar een kijkje. 

En om het nu af te ronden, kan ik alleen maar zeggen; hoe verdrietig en verwarrend 2019 ook startte, het is een jaar geworden waarin ik mezelf en mijn kracht weer gevonden heb.