De laatste jaren heb ik me op internet veel verdiept in CVA's en hartinfarcten (uiteraard) en één van de woorden of vragen die je zeer regelmatig tegenkomt is toch wel het woord acceptatie.

Misschien is het voor mij wel makkelijker om hier mijn gedachten gang op los te laten omdat ik niet verlamd ben, of omdat ik kan praten, of omdat je aan mij niets ziet. Maar laat ik zeggen dat ik natuurlijk heel blij ben dat ik niet verlamd ben én dat ik redelijk goed kan praten én dat je dan mij niets ziet MAAR toch geldt ook voor mensen als mij dat ons leven ontzettend veranderd is !! Waar we (bijna) allemaal mee kampen zijn toch zeker wel de verborgen gebreken, zoals dat dan heet. En die verborgen gebreken kunnen je leven aardig overheersen.

Neem nu mij zelf: ik ben altijd heel actief geweest. Ik had een geweldige baan met veel sociale contacten, ik deed vrijwilligerswerk met net zoveel sociale contacten, ik had voldoende geld om een leuk leven te leiden, ik deed veel voor en met mijn kinderen, ik deed het huishouden, ik was eigenlijk altijd wel bezig en verveelde me nooit !
Als ik hier nu op terugkijk dan denk ik bij mezelf: waar haalde ik de energie vandaan??
En ik denk dat omdat ik nú die energie totaal niet meer heb en dat niet alleen, er aan denken vermoeit me al! Behalve die verminderde energie kan ik niet meer plannen, niet meer organiseren, niets meer onthouden, geen dubbeltaken meer uitvoeren, heb ik verminderd gevoel aan mijn rechterzijde, kan ik geluiden en kleuren niet goed meer verdragen, is mijn reactie- en werkvermogen vertraagd, ben ik afgekeurd, heb ik behoorlijk minder geld en moet ik van diverse kanten bekijken of ik iets nog kan inplannen.. kan ik het betalen? Kan ik het lichamelijk of geestelijk wel aan? 
Alles wat eens zo vanzelfsprekend was, is dat nu niet meer en dat kan vaak heel frustrerend werken.

Terugkomend op de acceptatie.. geloof me, dat is een hele weg en die weg leg je niet op tijd van een maandje af. Als je geluk heb, heb je veel fijne mensen die samen met je die weg bewandelen. Dat zijn je therapeuten, artsen, medepatiënten in je verschillende therapieën en de mensen om je heen.
Helaas denken veel mensen om je heen dat ze precies weten wat jij nu doormaakt (ze geven je ook graag advies wat jij nu moet doen) en zul je dan ook een deel van die groep gaan kwijtraken. Daarvoor in de plaats komen nieuwe mensen terug, mensen die je hebt leren kennen tijdens de therapie of zelfs gewoon in de wachtkamer of misschien wel via internet.
Hoe dan ook, je leven verandert op vele gebieden en het enige wat jij kunt doen is met die veranderingen meegaan. Je ertegen verzetten heeft totaal geen zin, want dan maak je het alleen maar erger voor jezelf. Niet voor niets bestaan de woorden 'zelf je grootste vijand zijn'

Persoonlijk denk ik dat acceptatie in fases gaat, fases die gelijk zijn aan het rouwverkingsproces. 
(In de gedachten van 2016 heb ik hierover ook al iets geschreven, klik hier  om dat te lezen.) 
Rouwverwerking hoeft immers niet altijd alleén maar te maken te hebben met het verlies van een persoon, al wordt daar bij rouwverwerking wél voornamelijk aan gedacht. Je kunt ook rouwen om het verlies van je baan, van je inkomsten, het verlies van je huis maar ook om het verlies van je gezondheid.
Net zoals je bij het verlies van een persoon probeert om dat in je dagelijkse leven in te bouwen, doe je hetzelfde met het verlies van je gezondheid. Dat gaat niet zomaar ineens omdat je dat wilt, bij het verlies van een persoon worden tranen geaccepteerd, waarom dan niet bij het verlies van je gezondheid?
Natuurlijk zijn er wezenlijke verschillen.. je hebt geen begrafenis voor je gezondheid bv en bij het verlies van een persoon heb je geen fysiotherapie. Maar als je dat even terzijde laat en je kijkt naar de verschillende processen zie je veelal overeenkomsten. Denk hierbij aan het verdriet, de fase van ontkenning of bv de boosheid. En net zoals je bij tijd en wijle toch nog verdriet voelt bij het verlies van een dierbare, zo mag je ook bij tijd en wijle verdriet voelen om je eigen verlies, waarom niet?
Het belangrijkste is dat je in dit verdriet niet blijft hangen!! Dat je toch die weg vindt om door te gaan op een manier waarbij je weer geluksmomenten voelt, een manier waarbij je trots op jezelf kunt zijn voor de weg die je hebt afgelegd en misschien zelf wel een manier waarbij je je weer tevreden voelt. Dat is wat acceptatie voor mij betekent.