Het 'gewone' leven

Na al het gebeuren rondom CVA nummer 7 en alle revalidatie bestaat er ook nog zoiets als het gewone dagelijkse leven. Dat leven bestond vooraf ook al en draaide toen voornamelijk om mijn vader die sinds zomer vorig jaar (2017) hersenuitzaaiingen na longkanker had/heeft. Ik heb hem tot aan mijn infarct rondgereden naar ziekenhuis en en weer naar zijn vriendin die verder weg woont. Dat was altijd heel gezellig en we kregen, naar mijn gevoel, een sterkere band. En toen kwam dus dat ellendig infarct met alle gevolgen van dien. Op dat moment werd de zorg overgenomen door een vroegere bekende van hem, die zichzelf ook nog steevast zijn stiefdochter ging noemen. Ze nam gewoonweg alle touwtjes in handen en ik werd ergens meer in betrokken. Als we haar er op aanspraken vond ze ons ondankbaar, ze vond dat wij haar niet waardeerden en vond dat wij blij moesten zijn dat zij mijn vader zo hielp, als iemand háár vader zo had geholpen zou zij ze eeuwig dankbaar zijn.

Nadat ik ontslagen was uit de revalidatiekliniek en ik 3 dagen per week poliklinisch ging revalideren, kreeg ze het klaar om me te bellen en te vragen of ik mijn gezicht iets vaker kon laten zien bij mijn vader ?!?! Het viel haar zwaar, zei ze. Uiteindelijk werd mijn vader ook opgenomen in het ziekenhuis waarbij we in een familiegesprek te horen kregen dat hij uitbehandeld was en hij stervende is. Ook nu hield zij de regie, zij ging wel alles regelen dat hij naar huis kon gaan en 24 uur verzorgd werd door thuiszorg en vrijwilligers. Volgens haar vond mijn vader mij jaloers omdat zij alles regelde en ik graag meer wilde doen. Zij was zelfs contactpersoon overal in waardoor ik totaal niet wist wát ze nu allemaal deed. Ze heeft zelfs zijn sloten laten veranderen en gezorgd dat alléén zij en mijn vader een sleutel hadden. Ik kom dus gewoon zijn huis niet meer in als ik iets zou moeten halen voor mijn vader !!!!!! Zo heeft ze ons compleet uitgeschakeld !!!!

Inmiddels is mijn vader verplaatst naar een hospice, erg genoeg. Toen ik vroeg of ik haar sleutel mocht hebben, weigerde hij pertinent want: zij doet alles voor hem, hij zou niet weten wat hij zonder háár moest en mij zag hij nooit terwijl ik hem thuis 3 dagen per week mee kwam verzorgen! Ik ging 2 en een halve dag bij hem logeren en de andere dagen revalideerde ik. Als ze op bezoek kwam zat ze zo ongeveer op zijn schoot en liet hem niet eens los als ik afscheid van hem wilde nemen en hij kuste haar alsmaar in haar nek met de woorden, ik ben blij dat jij er bent, ik hou zoveel van jou. En nu in de hospice zit er ook dag in, dag uit ! Zij bepaalt alles en mijn vader laat het gebeuren! Ik hoef niet uit te leggen dat mijn vader best wel wat geld heeft, ze bespeelt hem heel goed en heeft ons allen uitgeschakeld, we kunnen er niets tegen doen of zeggen want ZIJ is er altijd en ik ben alleen maar jaloers!

Laat ik zeggen dat ik echt geen jaloezie voel maar wel veel, héél véél pijn! mijn vader heeft me echt vreselijk gekwetst. Doordat hij me zo'n pijn heeft gedaan ben ik somberder dan ooit, ik heb moeite met hem als ik hem bezoek, het verstoort en belemmert mijn herstel na het infarct. Alleen mijn gezin beseft wat de impact van het infarct is en wil dat ik er meer afstand van neem. Iedereen om me heen zegt dat ik aan mezelf moet denken.

Veel makkelijker gezegd dan gedaan! Iedereen sterft maar 1 keer en dat afscheid kan ik nooit meer overdoen!!

Als ik het verhaal nu zo teruglees, vraag ik me af waarom ik me zó laat kwetsen?? Ik moet inderdaad afstand er van zien te nemen. Ervoor zorgen dat ik toch weer een gewoon eigen leven krijg. Ik wens mezelf alvast veel succes.