Op één of andere manier heb ik er behoefte aan om over mijn laatste herseninfarct te schrijven. Ik weet niet waardoor maar voor mij blijft dit een hele heftige herinnering, ene waar ik niet graag aan terugdenk. Dat doe ik eigenlijk ook niet gauw maar als ik nú sirenes van een ambulance hoor, komt het steeds omhoog. Wellicht kan ik het toch een stukje beter verwerken als ik er eens goed op terugkijk.

Eerder schreef ik al dat het 'geluk' (lees: pech) mij en mijn gezin trof om zoiets op 1e Kerstdag te moeten meemaken, maar het verhaal begint eigenlijk al een weekje eerder.

Kerstmis was namelijk al helemaal aangepast omdat ik, door alle zware medicatie door de jaren heen, mijn gebit moest laten trekken. Mijn gebit had teveel te lijden gehad en ik moest aan een kunstgebit geloven. Precies 1 week voor kerst werden al mijn tanden, boven- én ondergebit) getrokken en ik kreeg hier een doodzieke reactie op. Ik kon dagenlang niets binnenhouden, nog geen slok water en ook mijn medicatie niet. Wellicht dat hierdoor ook dit herseninfarct ontstond. Op eerste Kerstdag kwam ons bezoek, dat nam plaats en ik weet nog dat me iets gevraagd werd en daar wilde ik antwoord op geven maar dat ging niet. Ik kon geen woord meer uitbrengen..ook begreep ik niets meer. Gelijk werd 112 gebeld en die waren er heel snel. Bij mijn infarct in 2012 weet ik nog dat ik heel helder was en alles goed begreep maar dat was nu totaal tegenovergesteld! Ik snapte niet wat ze wilden, mijn rechterzijde was totaal uitgevallen en met loeiende sirenes werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Ik heb alles als in een roes beleefd. Ik weet nog rare dingen zoals dat ik moest braken terwijl ik naar de scan gebracht werd (en ze mijn mond afveegden)  of dat praten me echt niet lukte maar dat het me ook allemaal niets meer interesseerde. Toen ze me de bloedverdunners in de infuus gespoten hadden (volgens mijn gezin 2 grote spuiten met vloeistof) begon het bloed uit mijn mond te stromen, door de hechtingen van het getrokken gebit heen. Dat moet een nogal akelig gezicht (letterlijk en figuurlijk) geweest zijn voor mijn familie. Zelf weet ik er nog maar vaag iets van. Mijn rechterzijde bleef ongevoelig en onbeweeglijk dus ik had er niet echt veel van in de gaten. Wat ik wel wéét, is dat ik me totaal hulpeloos voelde. Ik kon niets, alles moest voor me gedaan worden tot en met het wassen aan toe. Ik had vreselijk veel dorst maar verslikte me steeds in wat water wat me slokje voor slokje gevoerd werd. Toen ik eindelijk helemaal alleen was, heb ik eerst een potje gehuild en alles even eruit laten komen en daarna heb ik wonder boven wonder goed geslapen. Toen ik wakker werd, kon ik nog steeds niet praten, mijn rechterzijde bewoog een klein beetje en toen ik op mijn mobiel mensen wilde inlichten, merkte ik dat ik ook niet kon schrijven. Ik heb héél lang gedaan over de woorden ‘cva’ en ‘ziekenhuis’ en dat gekopieerd en geplakt in de appjes verstuurd. Gelukkig kon ik wél lezen en daarna heb ik via de emoticons de mensen geantwoord. Op een aparte manier heb ik hier fijne herinneringen aan… Wat ik meteen wist was dat ik me niet zou laten kisten en ik zou vechten om weer op te knappen!! De laatste dag van 2015 mocht ik het ziekenhuis verlaten en zo kon ik het nieuwe jaar 2016 thuis inluiden. Elke dag ging ik een beetje vooruit, zo kon ik op dag 1 mijn rechterzijde iets beter bewegen, ik kon (gemalen) eten en drinken en ik kon een beetje praten vanaf dag 2. Schrijven is lang moeilijk gebleven maar door veel oefenen en schrijven op weblogs gaat het steeds meer vooruit. Namen onthou ik moeilijk en woorden met veel medeklinkers blijven nog lastig uit te spreken. Ik hoef steeds minder naar woorden te zoeken en hardop lezen gaat me nu steeds iets beter af. Dit wat betreft de taal! Aangezien dit infarct net als die van 2012 recht in het spraakcentrum plaatsvond, is dat ook niet raar. Ik heb de MRI beelden gezien en je ziet 2 duidelijke plekken naast elkaar zitten waarvan die van 2012 beduidend kleiner is dan die van 2015 en er is nog maar weinig ruimte tussen de 2 plekken wat betekent dat ik van geluk mag spreken!! Als ze dichter bij elkaar hadden gezeten óf we waren er later bij geweest, had ik een veel groter schade gebied gehad. Naast de taalproblemen heb ik meer cognitieve problemen, zo komen prikkels (geluiden, licht, kleuren, drukte) vaak te hard binnen waardoor ik ze niet kan verdragen en ik daar snel moe door word. Als er te snel of te moeilijk gesproken wordt, begrijp ik het al gauw niet meer. Doordat spreken en denken meer moeite kost, niet meer vanzelf gaat, ben ik ook veel vermoeider dan voorheen. Maar ook doordat leven niet meer vanzelf gaat..niets gaat meer automatisch, ik moet duidelijk bij alles nadenken! Mijn rechterzijde heeft zijn kracht inmiddels weer terug maar mijn gevoel is verminderd, dat is niet meer volledig teruggekomen en daardoor heb ik minder balans, ik voel de grond onder mijn voeten niet, ik merk niet wanneer ik me verwond, ik voel mijn gebit slecht aan de rechterkant wat eten bemoeilijkt, ik laat vanalles uit mijn handen vallen enz. Soms heb ik even wat moeilijke momenten maar dan denk ik weer: het is niet anders en het kan nog erger kunnen zijn. Ik moet ‘gewoon’ accepteren dat ik het leven van dag tot dag moet bekijken en van dag tot dag kan beslissen wat ik wel of niet aankan die dag. Wat er ook gebeurt en hoe vaak ik ook nog val, ik zal elke keer weer opstaan !!