Op de valreep naar het nieuwe jaar kijk ik toch met rare ogen terug naar 2017

2017 was helemaal niet zo'n verkeerd jaar afgezien van enkele mindere momenten. Als ik het vergelijk met andere jaren waarin ik infarcten, nierfalen, gezinsproblematiek en al dat meer achter de rug had, mag ik qua gezondheid helemaal niet klagen. De mindere momenten bestonden uit het verlies van onze trouwe viervoeter in het eerste kwart jaar en het 2e halfjaar dat in het teken stond van mijn vader die uitzaaiingen heeft na zijn kankeroperatie 2 jaar geleden. 

Het rare bestaat uit alle gemengde gevoelens die ik heb, gemengde emoties. Ik voelde me blij en vrij dat er een einde kwam aan al die therapieën die me veel leerden maar daarnaast ook veel energie kostten.

Ik was er klaar voor om weer mijn eigen leven te mogen leven maar mijn leven liet zich niet leven. Mijn leven bleef mijn dagen bepalen ..ik zeg het verkeerd denk ik. Mijn lichaam liet zich niet voorschrijven wat ik wilde, mijn lichaam bleef steevast stevige grenzen aangeven. Dat maakte me soms toch wat mismoedig maar mijn positieve wil (of het nu lukte of niet) vertikte ik om los te laten ! 

Ik kon ongelooflijk genieten van iets heel kleins maar daarbij ook verdrietig zijn om het grotere wat me niet lukte. Ik kon zelfs huilen, lachen, gelukkig én verdrietig zijn tegelijktertijd.

Aan één kant had ik het gevoel dat ik van de tijd genoot, dat ik het niet zomaar voorbij liet gaan maar andere kant vlóóg de tijd toch gewoon voorbij en voelde het alsof ik toch weer geleefd werd! Maar natuurlijk is dat ook zo en dat zal waarschijnlijk ook zo blijven. Mijn lichaam blijft bepalen wat ik wél of niet aankan. Ik zelf bepaal of iets het waard is om niet naar mijn lichaam te luisteren waarna ik wel op de blaren moet zitten. 

Die momenten waardoor ik inderdaad aan die blaren moest geloven, zijn echter ook weer hoogtepunten van 2017 te noemen. Denkend aan ons tripje naar de Efteling en het bezoek aan de Tweede Kamer. Ik heb met volle teugen van deze dagen genoten en gewoon nágenoten terwijl ik de dagen daarna mijn vermoeide lijf tevredenstelde.

Gaandeweg 2017 kwam ik er ook achter hóe ver ik toch gekomen ben na alle moeilijke jaren. Hoe goed ik mijn lichaam heb leren kennen, hoe er op één of andere manier een vorm van acceptatie (géén berusting) heeft plaatsgevonden en hoe ik heb geleerd om te leven met al die tegenstellingen zowel in lichaam maar zeker ook de tegenstellingen in mijn gevoel.

Deze vorm van tevredenheid hoop ik dat 2018 me ook weet te brengen en gún ik absoluut ook jullie allen !