In mijn vorige bericht gaf ik aan dat ik terug zou komen op mijn verdriet om wat ik allemaal verloren had. 

Op één of andere gekke manier had ik het in het begin niet eens zo erg in de gaten. Ja, ik wist het uiteraard verstandelijk wel maar na de eerste paar dagen probeerde ik te bedenken wat ik allemaal zou kunnen gaan doen, de lente was begonnen dus wilde ik zo positief mogelijk iets ervan zien te maken. Ja ja, maar zoals heel vaak liet ook mijn pech me nu niet in de steek (helaas) Nog geen week na mijn afkeuring brak ik mijn onderarm, zodanig dat ik tot aan mijn schouder in het gips mocht. Laat ik zeggen dat ik op dat moment blij was dat ik niet wéér mijn baas hoefde te bellen om me ziek te melden 

Wat had ik een pijn! En wat voelde ik me gehandicapt met één arm! Ik had niet eens tijd om mijn werk te missen, ik was al blij als aankleden me gelukt was.

Al met al ben ik dik 3 maanden zoet geweest met die arm. Aangezien de breuk niet heelde, ben ik uiteindelijk geopereerd en is er een titanium plaat in gezet en hebben ze de open stukken opgevuld met titanium vlokken. Er werd bewust voor dat materiaal gekozen vanwege 2 redenen. Eén, mocht ik weer onverhoopt een CVA krijgen dan mocht ik hiermee onder de MRI en ten tweede hoefde ik maar 1 keer onder het mes, titanium kan namelijk blijven zitten in het lichaam. En aangezien ik niet mag stoppen met bloedverdunners was dit toch veiliger. 

Nu moest ik alleen nog de kracht in de arm terug zien te krijgen voordat ik weer van de vrijheid en het autorijden mocht gaan genieten. De zomer liep inmiddels al op zijn eind dus van mijn voorjaarsplannen was niet veel terechtgekomen. Ik was er dus echt klaar voor om op zoek te gaan naar een 'nieuw leven na het werk'

Ik had goed en wel 5 dagen gereden toen er onverwacht een sterfgeval plaatsvond in mijn zeer nabije familie. Ik weet niet eens hoe ik mijn gevoelens en gedachten van die tijd moet en kan omschrijven. Verbijsterd, verdrietig, wanhopig, boosheid.. heel veel gevoelens kwamen voorbij. En ik wist geloof ik zelf niet eens meer waar ik beginnen moest, welk gevoel ik mee kon werken? Er moest ook veel geregeld worden, uitvaart, huis leegruimen, alles opzeggen, 'gewoon' alles wat bij een overlijden komt kijken. En ik stond overal alleen voor als enig familielid, gelukkig heb ik enorm veel hulp en steun en aan mijn gezin gehad.

Op internet heb ik één en ander opgezocht over het rouwproces en toen kwam ik erachter dat je een rouwproces niet alleen meemaakt na het verlies van een dierbare maar dat verlies van werk en de daarbijbehorende verliezen van inkomsten en sociale contacten ook eenzelfde rouwproces veroorzaken. Vooral als dat onvrijwillig is. 

Hallo, komt u maar, genoeg te rouwen hier in dit huisje, welkom !

Hoewel ik inmiddels weer anderhalf jaar verder ben, durf ik niet te zeggen hoever ik geraakt ben in dit rouwproces. Wél weet ik de vinger op de zere plekken te leggen en voor mijn gevoel is dat toch ook heel wat waard. Nu heb ik tussendoor ook wel weer één en ander gehad, zo heb ik met nierfalen 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en is die laatste CVA er nog bijgekomen. 

Aan deze laatste CVA heb ik meer restverschijnselen overgehouden dan voorheen. Ook de CVA zelf heb ik heel anders ervaren, ik vond die veel moeilijker dan die in 2012. Ik weet nog goed dat ik toen heel helder was en alles goed begreep en terwijl nu veel langs me heen ging en ik vaak niet begreep wat er gebeurde of wat ze van me wilden. Bij de opname moest ik volledig verzorgd worden, ik kon rechts helemaal niets. En hoewel dat er goed inhakte, vertikte ik het om moedeloos te worden. Natuurlijk heb ik tranen laten vloeien maar ik wist dat ik zou gaan vechten!

Uiteindelijk is het meeste wel weer goedgekomen, ik praat weer.. voor zo'n kletskous als ik een opluchting. Praten is wel moeilijker, ik heb problemen met het vinden van woorden, de volgorde van zinnen moet ik nogal eens zoeken, het gaat niet vanzelf maar ik oefen en soms gaat het beter en soms weer wat minder. Vermoeidheid of niet lekker in mijn vel zitten spelen daar een grote rol in. Daarnaast heb ik moeite met lezen en schrijven, ik maak veel fouten, ik weet niet altijd meer hoe woorden geschreven moeten worden en dan met name de woorden waar veel medeklinkers in zitten. Veel medeklinkers achter elkaar leveren zowel bij spreken als ook bij schrijven problemen op. Met de logopedie werken we daar hard aan en het is wel fijn uitgelegd te krijgen waar de fout of moeilijkheid in je brein zit. Als ik begrijp waar een probleem zit dan kan ik er rekening mee houden en raak ik minder gefrustreerd. Plus je kunt er handigheidjes in vinden. (Als jullie foutjes tegenkomen, vergeef ze me dan, ik probeer ze er steeds tussen uit te filteren terwijl ik er mee oefen.)

Mijn rechter lichaamshelft heeft ook zijn kracht weer terug, anderhalve dag na de CVA kon ik mijn arm en been weer voor de helft optillen en dat ging per dag alleen maar vooruit. Nu heb ik de kracht volledig terug maar ik heb weinig gevoel aan die zijde. Dat vind ik toch wel heel lastig. Ik heb regelmatig wondjes zonder dat ik weet hoe ik er aan kom, er valt veel uit mijn handen, dingen openen gaat niet meer zo makkelijk enz enz. Met therapiezwemmen proberen we hier wat aan te doen omdat water je hele lichaam prikkelt. Dat levert vaak grappige situaties op, maar dat maakt het zwemmen juist gezellig.

Tenslotte heb ik nog ergotherapie, omdat niets meer automatisch gaat en ik bij alles moet nadenken ben ik veel vermoeider. Samen zoeken we naar verschillende manieren om iets aan te pakken. Denk hierbij aan tips voor mijn dagindeling, tips over het omgaan met het verminderde gevoel rechts of het gebruiken van hulpmiddeltjes. 

Terwijl ik het zo achtereen opschrijf, realiseer ik me dat het geen wonder is dat ik zo vermoeid ben  Het is figuurlijk en letterlijk hard werken !

Juist dat realiseren is waarom ik zo graag over alles wil schrijven. Zoals eerder ook al naar voren kwam, vind ik het heel prettig te weten waarom ik bepaalde zaken op een bepaalde wijze ervaar of waarom ik soms iets op een bepaalde manier voel. Als ik dat weet, kan ik er beter mee omgaan.

Mijn gevoel van verlies wat het werk betreft, kan ik nu ook makkelijker verklaren en afzonderlijk bekijken. Ik weet niet of dat goed omschreven is maar ik bedoel hiermee dat ik nu weet dat het verlies van mijn werk meerdere aspecten bevat.

• Verlies van inkomsten
• Verlies van collega's
• Verlies van mensen met wie ik veel te maken had (buiten collega's)
• Verlies van de werkzaamheden zelf
• Verlies van het bevredigende gevoel wat het werk me gaf

Het is natuurlijk niet zo dat ieder gevoel van verlies dan ook meteen opgelost is, was het maar zo, dat zou makkelijk zijn ! Het is wél zo dat ik voor mezelf kan bekijken waar ik wel of niet de energie in wil steken om iets met dat gevoel te doen. Het mooiste is dat mijn logopediste en ergotherapeut hier ook aan meewerken. En dat maakt mijn cirkel rond !