Hoe verwerk je dingen die je overkomen?

Verwerk je het ook echt of geef je het een plekje?

Het zal natuurlijk afhankelijk zijn van hetgeen wat je overkomt, er zijn dingen die bij het leven horen, dingen die over het algemeen elk mens meemaakt maar er zijn ook gebeurtenissen waar niet iedereen over kan meepraten. Al denken veel mensen vaak er wél verstand van te hebben omdat ze het gezien hebben bij de buurvrouw of schoonzus. Wat dan volgt, zijn van die goedbedoelde adviezen waar je zelf op dat moment juist totaal niets mee kan. Dit kan iedereen wel herkennen, lijkt me zo.

Ik persoonlijk vind dat altijd verschrikkelijk, ik weet ook ook vaak niet wat men dan van mij verwacht? Moet ik met ze meepraten of is het de bedoeling dat ik mijn eigen ervaringen vertel of misschien zelfs wel zeg dat dat van mij helemaal niet zo erg is?

Wat je dan ook vaak hoort is dat je het moet verwerken, dat je het een plekje moet geven. Maar hoe je dat moet doen wordt er niet bij verteld. Ja, er over praten en niet doen alsof er niets aan de hand is, maar als je dat doet dan weet iedereen het wel weer beter (door die buurvrouw of schoonzus). Het is voor mij zo'n cirkel waar ik niet uit kom.

Ik zie mezelf als een vrij positief persoon, maar toch heb ik veel moeite met gewoon doorgaan. Waarschijnlijk omdat ik jarenlang op de automatische piloot bén doorgegaan, me niet uit het veld heb laten slaan en steeds ieder probleem op mijn weg heb aangepakt. Vaak met veel emotie en veel tranen.

Op dit moment lijkt het echter alsof ik nog maar weinig emotie, laat staan tranen in me heb. Soms voel ik me gevoelloos en dat vind ik niet bij mijn persoontje passen. Ik ben altijd vrolijk, uitnodigend, spontaan, begripvol en meelevend geweest. Stom om dat zo over jezelf te schrijven maar als ik wil uitleggen wat ik bedoel, is dat nodig. 

Misschien is het wel zo dat je verandert door alles wat je meemaakt, als ik naar mezelf kijk dan kan ik dat voor een deel wel beamen. In grote lijnen ben ik nog wel dezelfde persoon maar op bepaalde vlakken ook niet meer. Wat mijn emoties aangaat, ga ik er vanuit dat ook de antidepressiva me afvlakt. Ik heb er over nagedacht of het tijd wordt om hier dan maar mee te gaan stoppen. Ik weet echter nog heel goed hoe ik me voelde vóór het gebruik ervan en dat was helemaal geen pretje, het allerergste vond ik de onrust in mijn hoofd. Ik bleef ongelooflijk malen en piekeren waardoor ik mijn emoties inclusief boosheid totaal niet onder controle had. En dat laatste vind ik wel belangrijk, daarom heb ik er dan ook voor gekozen om de antidepressiva voorlopig nog aan te houden. 

Ik begrijp dat het een keuze is waar niet iedereen achter zal staan. Het heeft heel lang geduurd voordat ik überhaupt ervoor open stond om antidepressiva te gaan gebruiken, ik vond altijd dat ik het 'zelf' moest doen en dat zulke middelen niet de hulp konden bieden. Totdat iemand op een bepaald moment aan me vroeg: als je je been breekt, moet je dan geen gips laten zetten omdat je zelf voor de genezing moet zorgen? Is antidepressiva niet gewoon het gips om je hoofd tot rust te brengen? 

Juist die vraag is hetgeen waardoor ik besloot om het toch te proberen en eerlijk is eerlijk, ik heb tot op heden absoluut nog geen spijt van die beslissing gehad. Nu heb ik ook het geluk gehad dat ik weinig last van bijwerkingen heb gekregen, dat scheelt!

Daarmee ben ik dan weer terug bij mijn oorspronkelijke vraag, hoe zit het met verwerking? Geven we het een plaats in ons leven of wat doen we ermee? En ook, hoe belangrijk is dat?

Voor mijzelf is verwerking belangrijk, als ik iets niet verwerk dat blijft het mijn leven continu beïnvloeden. Maar hoe ik precies moet verwerken daar ben ik nog niet helemaal uit. Steeds opnieuw steken dan weer vragen de kop op. Dat is dan ook de reden waarom ik deze gedachten hier graag beschrijf, zodat ik mezelf ook het antwoord kan geven.

Bijvoorbeeld: maakt het wat uit dat ik niet meer dezelfde persoon ben als voorheen?

Mijn antwoord daarop is heel simpel, nee, dat maakt helemaal niets uit! Je leven wordt gevormd door wat je meemaakt en van alles kun je weer wat leren en als het je niet bevalt, dan probeer je dat binnen je mogelijkheden weer aan te passen.

In mijn geval weet ik dat ik vaak te streng en te veeleisend voor mezelf ben en dat ik dát iets meer moet laten varen. De ene dag lukt het me weer wat beter dan de andere dag maar dan denk ik bij mezelf, 2 stappen vooruit en 1 stap achteruit is ook vooruitgang! En op die manier lukt het toch steeds weer iets beter om iets los te laten. Vandaar dat ik ook niet in verwerking geloof, ik voel het meer als alles een plekje geven, in mijn hoofd zit als het ware een groot zolderkastje en daar sla ik dingen in op. Soms gaat het kastje open, dan valt er iets uit wat opnieuw opgeruimd moet worden en afhankelijk van hoe opgeruimd mijn kastje is op dat moment, hoe makkelijk of moeilijk ik het ook weer opnieuw opgeruimd krijg. En soms kom ik er zelfs ineens achter dat er iets weg is uit het kastje, wellicht dat er dan toch iets van verwerking bestaat !?