Bij de reacties kwam terecht een opmerking binnen dat het niet alléén ons leven verandert maar ook het leven van de partner als er sprake is van een chronische aandoening, in dit geval NAH(Niet Aangeboren Hersenletsel) 

Ik kan niet voor iedereen spreken dus ga ik op de ik-vorm over om hier toch aandacht aan te besteden. Ik zei al dat het een terechte opmerking is, helaas sta ik daar niet altijd stil bij. Ik weet eigenlijk niet goed waarom niet.. wellicht voel ik me meer 'slachtoffer' dan mijn partner. Verstandelijk weet ik heel goed dat de partner in hetzelfde bootje zit, een bootje waar ook hij niet om gevraagd heeft. Maar voor mijn gevoel raakt het mij meer dan hem hoewel ik zijn kant natuurlijk niet kan voelen. Wél kan ik de ongerustheid merken.. ik mag nauwelijks alleen thuis blijven, er wordt goed opgelet of ik mijn medicatie wel goed gebruik, of ik goed eet en hoe ik praat (aangezien mijn spraak veel zegt over mijn vermoeidheid)

Nu zijn de gevolgen natuurlijk ook niet in elk geval hetzelfde, grote lijnen komen vaak overeen maar niet alles. En dan heb ik het niet over de lichamelijke zichtbare gevolgen maar meer over de 'verborgen gebreken' Naar gelang op welke plek in de hersenen de oorzaak van het hersenletsel plaatsvond, hebben ook de gevolgen hun impact. Zo heeft niet ieder letsel bijvoorbeeld een gedragsverandering als gevolg. In mijn geval is dit ook niet het geval (gelukkig)

Al kan ik me wel goed voorstellen dat we voor een deel veranderen in onze opvattingen, angsten of andere gevoelens. Maar is dat gedragsverandering?

Wat ik bij mezelf vooral veranderd vind, is mijn energielevel en dat remt me op meerdere gebieden. Daardoor voel ik me minder sociaal dan voorheen, ik beleef niet meer overal plezier aan, ik kies veel bewuster (of eigenlijk heel bewust) mijn bezigheden. Dat maakt me wel minder spontaan natuurlijk. Zelf vind ik me ook geen doorzetter meer maar daar is bijna geen mens het mee eens! Fijn om te horen maar toch voel ik dat zelf niet zo..

Als ik naar mijn partner kijk, zie ik dat er bij hem vooral veel ongerustheid speelt ! Dat kan ik me wel voorstellen na de diverse hart- en herseninfarcten. Zijn grootste angst is om er eens niet bij te zijn als het gebeurt en dat is een gevoel wat ik jammergenoeg niet kan wegnemen.

Ook komt er veel meer op zijn schouders terecht nu, vooral wat huishouden betreft. Daarnaast werkt het ook niet mee dat ik nog steeds niet mag autorijden.

Nu bestaat er voor partners gelukkig wel ook een luisterend oor als daar behoefte aan is. Mijn man staat bijvoorbeeld geregistreerd als mantelzorger in onze regio bij de desbestreffende mantelzorgorganisatie, daar vindt hij regelmatig steun op bijeenkomsten van gelijkgezinden. Nu heeft mijn man minder met internet (hij zal deze pagina van mij waarschijnlijk niet eens weten te vinden  ) maar ook op internet kun je informatie vinden en waarschijnlijk in de verschillende groepen ook mensen die hetzelfde meemaken en waar je met vragen terecht kunt. Op Facebook is er ook een pagina voor zowel NAH-patiënten als ook partners of familieleden. Klik hier voor de directe link

Vanaf deze plek wil ik toch heel graag mijn dank uitspreken aan de partners en andere naasten die ons altijd bijstaan en in dit schuitje meedobberen !!