Alweer lang niet meer geschreven, dus wordt het hoog tijd mijn pagina weer bij te werken.

Inmiddels ben ik gestart met revalideren en hangt mijn leven weer met hulpmiddelen aan elkaar. Nu was ik sinds de laatste jaren al steeds de dame van de hulpmiddelen. Hulpmiddeltjes in de keuken, beugels aan de trap en op de badkamer, het gebruik van rollator, scootmobiel, badlift en ga zo maar door. Op één of andere manier komen er echter steeds meer hulpmiddelen bij. Zo gebruik ik nu ook ook hulpmiddelen om mijn schoenen aan te trekken.

En zoals ik in elkaar steek, denk ik er toch wel over na hoe en waarom ik steeds meer nodig heb. Is het alléén door de infarcten of juist alleen door de laatste jaren? Hoe ik het zie, heeft het met beide samen te maken. Door de infarcten kreeg ik al die medicatie waardoor ik die problemen afgelopen jaren kreeg.

Verder accepteer ik maar dat het niet anders is. Op deze manier kan ik immers wél naar tevredenheid leven.

Hoe gaat het nu?

Mijn revalidatie loopt erg wisselend. Grotendeels omdat het met mijzelf erg wisselend gaat. Helaas heb ik vaak last van 'mijn aanvalletjes' hoe ik ze noem. Daarnaast krijg ik de neuropathische pijn ook niet onder controle ondanks de medicatie.

Wél heb ik mijn rugpijn, die me vreselijk beperkte, onder controle. Het bleek dat ik door alle klachten fout bewoog, ik compenseerde op een verkeerde manier waardoor mijn rug te zwaar belast werd. Daarnaast heb ik niet veel last meer van spierpijn. Als ik in de ochtend opsta zijn er wat opstartprobleempjes maar die trekken snel weg.

Ik ben zoals altijd en volgens mij zoals iedereen natuurlijk veel te ongeduldig en verwacht teveel van mijn paar weekjes oefeningen. En ik moet ook mijn grenzen ontzettend leren kennen én bewaken. Nu geldt opnieuw 'less is more' en 'more is less' als jullie snappen wat ik bedoel