Op weg naar de Feestdagen

Bijna een jaar voorbij na die laatste 'laten we je leven nog eens op je kop zetten'-dag. Altijd ik terugkijk op dit jaar 2016 kan ik zeggen dat het een enerverend en vooral druk jaar is geweest waar de tijd misschien nog wel het meest is omgevlogen sinds vele jaren! 

Logisch ergens ook.. het leven moest van dag tot dag opnieuw bekeken en beoordeeld worden, dingen loslaten, een heleboel weer opnieuw leren en vooral een hoop te zien accepteren. Maar met gepaste trots kan ik zeggen dat het me goed is afgegaan. 

Afgelopen weken waren helaas niet de prettigste weken, maar ook daar heb ik me knap doorheen geslagen, al zeg ik het zelf. Eerder heb ik al geschreven dat mijn gebit getrokken werd een week vóór CVA afgelopen jaar en ik moeite met het kunstgebit had. Daarom zijn er in november implantaten in de onderkaak gemaakt om met een klikgebit toch het meest natuurlijk gevoel van eigen tanden te krijgen. Op zich was ik niet bang voor de ingreep al was ik wél een tikkie nerveus of ik niet wéér een CVA ging 'opwekken'. Na de verdovingen kwam deze spanning er ineens helemaal uit, ik reageerde (net als vorig jaar) heftig op de adrenaline die in die spuiten zit en ineens zat ik volledig in tranen in de stoel van de kaakchirurg. De ingreep zelf voel je weliswaar niet, maar prettig is anders.. het duurde ook langer dan de verwachte tijd. De napijn viel reuze mee, gelukkig, met medicatie goed vol te houden. Maar helaas werd ik ook nu weer ziek, ik werd misselijk, kon nauwelijks eten en drinken, was hartstikke duizelig, had moeite met mijn medicatie en kon nauwelijks op mijn benen staan. Hoezo déjavu??

Toen ik ook nog eens kortademig raakte van een kleinste stukje lopen, was voor mijn man de maat vol en heeft hij de huisarts gebeld, die ook gelijk op huisbezoek kwam. Na duidelijke afspraken gemaakt te hebben mbt eten, drinken en medicatie zijn we de rest van die dag toch doorgekomen. De huisarts sprak af om een dag later opnieuw te komen maar die dag daarna heb ik mijn man laten bellen dat het niet meer nodig was. Ik voelde me al ietsje beter. Mijn kalender had ik voor de hele week al vrijgehouden en de afspraken van een week later heb ik uit voorzorg, op ene na, toch nog geannuleerd.

Voor mijn gezin was het ook geen prettige week want behalve hun ongerustheid (zij zagen het scenario van afgelopen jaar alweer gebeuren) lag ik alleen maar in bed, en zagen ze me nauwelijks. Ik heb heel veel geslapen, voor mij een teken dat mijn lichaam de rust ook nodig had. Voor mijn gevoel was het belangrijk dat ik goed naar mijn lichaam luisterde en dat heb ik ook absoluut gedaan!

En laat ik daar nou eens geen spijt van hebben, want ook nu ging het dag voor dag weer een beetje beter en ben ik uiteindelijk goed opgeknapt. Dát is dan voor mij de ultieme bevestiging dat ik heb leren luisteren én heb leren omgaan met mijn lichaam wat uiteindelijk aangeeft dat het met mijn acceptatie ook de goede kant op gaat.

Meestal word ik wel wat emotioneel en filofisch op het eind van een jaar maar dat valt nu nog wel mee. Als ik op dit moment echt nadenk over 2016 zijn er 2 zaken die voor mij er echt uit springen. De eerste is, wat ik in het begin al aangaf.. dat het een enerverend jaar is geweest en het tweede is dat mijn beste schoolvriendin zeer plots haar man (50) zonder duidelijke oorzaak verloor, wellicht ook een CVA. Het zal geen acute hartstilstand geweest zijn want hij was nog even hersendood. In het begin van het jaar sliep een goede kennis van mij zomaar in en dat zijn toch wel dingen die altijd een behoorlijke indruk op mij maken! Dan komt het toch wel erg dichtbij, vooral omdat het zo snel gebeurt. Als ik naar mijn eigen ervaringen kijk, hoe snel een infarct onstaat en hoe belangrijk de noodzaak van acute hulp dan is.. dan besef ik steeds weer opnieuw hoe erg ik toch geboft heb.. en hoe cliché het ook klinkt, hoe belangrijk het is om elke dag opnieuw te genieten van je leven.. ons mooie leven !